Oh oh, luiheid!

Tsja, wat zal ik zeggen, de laksheid kruipt er een beetje in bij het schrijven van de blog. Het weer wordt steeds mooier, waardoor ik zo min mogelijk binnen probeer te zitten. Naast het werk en het schrijven van mijn thesis (waar ik overigens morgen officieel mee klaar ben, EINDELIJK!) ben ik vooral buiten te vinden in Kalemegdan en bij het Ada-meer. De afgelopen week heb ik niet zo heel veel meer gedaan. Het einde komt helaas alweer in zicht. Mijn ticket terug naar Nederland is geboekt. Op 6 augustus land ik weer veilig op Nederlandse bodem. Met het einde in zicht werd het natuurlijk weer eens tijd voor een weekendtrip! En tja, als je toch wilt reizen, waarom dan niet naar het wonderschone Montenegro, 'een land van bergen en magie, met een trotse en koppige bevolking'. En mooi dat het was. Op vrijdagavond stapten we in de nachtbus die ons binnen 11 uur van Belgrado naar het plaatsje Kotor zou voeren. Gelegen aan de 'Baai van Kotor', een van de mooiste 'fjorden' in Europa, als we de Montenegrijnen mogen geloven. Op zaterdagmorgen, na een onrustige, ongemakkelijke nacht in de bus kwamen we aan in Kotor. Ik had het geluk dat ik een plaats in de bus kreeg naast een knap Montenegrijns meisje, en niet naast een stinkende oude man, wat de reis enigszins aangenamer maakte. Ondanks de nacht met weinig slaap waren de uitzichten de laatste 3 uur van de reis om van te smullen. Diepe kloven, hoge kliffen, helder, blauw water en witte stranden. We konden niet wachten tot we op de plek van bestemming waren!

Eenmaal in Kotor aangekomen wisten we niet waar we moesten kijken. Wat een prachtig gebied. Hoge grijze bergen, direct gelegen aan een grote baai met kraakhelder water. Binnen no time hadden we een hostel gevonden in het hart van het oude stadsdeel van Kotor. Wederom met een fenomenaal uitzicht vanuit het slaapkamerraam. Deze stad deed me heel erg denken aan Venetië, maar dan zonder de vele kanalen. Kleine straatjes, vele trapjes en heeeeeeeel veel mooie bloemen. Zoo mooi:) Gezien het nog erg vroeg was, besloten we gelijk maar op jacht te gaan naar een mooie plek om te zwemmen. Er werd gezegd dat 'Plavi Horizonti' 'the place to be' was op zo'n warme dag, dus vertrokken we al snel per bus naar dit strand. Geen woord gelogen. Een wit strand, palmbomen en water waarin je je voeten kunt zien tot zo'n twee meter diepte. Heeerlijk. Voor het eerst sinds lange tijd kon ik weer lekker zwemmen in zee. De laatste keer was in Rovinj, Kroatië (2010), als ik me niet vergis. Na een middag aan het strand hebben we 's avonds doorgebracht in het centrum van Kotor, waar een bandje speelde en de drank rijkelijk vloeide. De jeugd in deze toeristische stad leek helemaal tot leven te komen. 

Na een warme nacht besloten we de volgende dag cultureel aan te pakken. Al vroeg in de morgen vertrokken we naar Herceg Novi, een oude kustplaats, direct gelegen aan de Adriatische Zee, in de monding van de Baai van Kotor. In dit stadje (eerder dorp) zijn een aantal overblijfselen te vinden uit de Ottomaanse periode van de Balkan. Onder andere een oude Ottomaanse gevangenis en een Turkse klokkentoren. Vooral de gevangenis was erg indrukwekkend, gezien we in de cellen konden kijken, waar eeuwenoude 'tekeningen' van de gevangenen in de steen waren gekerfd. Zo waren er boten, Arabische spreuken, Christelijke symbolen te vinden op de muren in deze cel. Na dit warme bezoek (het kwik liep al snel tegen de 35 graden) werd het wederom tijd voor een verfrissende duik in de Adriatische Zee. Heeeeeerlijk. Na enkele uren zout te hebben gehapt werd het tijd voor de volgende halte  op onze cultuurreis: het oude fort van Kotor, gelegen op de rotshellingen boven de oude stad. De klim naar boven was een hel, gezien het nog altijd bloedheet was (ondanks dat het al 17.00u was). Maar o mijn god, wat was die klim de moeite waard. Eenmaal bovengekomen was het uitzicht fenomenaal, zoals te zien op de foto's. Een overzicht over de gehele baai en zijn omliggende dorpjes en bergen, met een ondergaande zon die steeds nieuwe gedeelten van de bergen verlichtte. We besloten dat dit op zich wel een redelijke leuke plek was om te wonen, zo boven op die berg, op het hoogste punt van het fort. Helaas komt aan al het leuks ook weer een eind. Gistermorgen om half 7 's morgens was ik weer in het goede oude Belgrado, waar het kwik ook alweer lekker hoog lag. Er is een Afrikaanse hittegolf op weg naar de Balkan. Het kwik zal in de komende weken oplopen naar de 40 graden. Ik kan niet wachten!;)

Nou, dat was het wel weer voor nu, ik zal proberen weer wat vaker te schrijven!

Liefs!

Rustig aan het Oostfront

Dag allemaal,

Ook ik ben voorbereid op het EK.
DANKJEWEL EDWIN EN VINCENT!

Ik moet zeggen dat het af en toe best lastig is zo'n blog bij te houden, helemaal als het weer beter wordt en er andere dingen op het programma staan dan binnen zitten! De laatste weken waren vrij druk. Na de excursie en de komst van Vinnie en Ed in Belgrado, ben ik voornamelijk bezig geweest met mijn scriptie. Ik heb weer een aantal nieuwe interessante interviews gehad, waaronder met één van de leden van het presidentschap van de Republiek Servië tussen 1986 en 1988. Zij kon me weer nieuwe inside-informatie geven over Milosevic en de zijnen. Tevens ben ik bij wat historici op bezoek geweest en ga ik een hoge officier uit het Yugoslav People's Army interviewen één dezer dagen. Vanavond heb ik mijn interview met oud-diplomaat Louis Sell, uit de Verenigde Staten. Tevens ben ik uitgenodigd voor een internationale conferentie morgen en zaterdag over de Non-Aligned Movement. Een beweging van landen die niet voor het kapitalisme of communisme kozen in de Koude Oorlog, maar die een eigen, 'Derde' weg kozen. Tito's Joegoslavië was één van de oprichters van deze beweging. Tijdens deze conferentie worden er zo'n 20 onderzoeken gepresenteerd door internationale onderzoekers, historici en politici. Heel erg tof dat ik hier een uitnodiging voor heb gekregen! Mijn pak nog maar even naar de stomerij gebracht, zodat ik er morgen goed uitzie. Er zit namelijk nog wel een andere kant aan het bezoeken van deze conferentie. Ik heb gehoord dat er een heleboel 'fossielen' uit het Milosevic-tijdperk aanwezig zullen zijn. Dè kans voor mij om nog wat grote 'vissen' te pakken te krijgen! Het blijft bijzonder uitnodigingen voor dit soort dingen te krijgen!

Het weer in Belgrado is het meest vreemde wat ik ooit heb gezien. Gisteren regende het hier in de ochtend, en was het vrij koud. 'S middags brak de zon door, was de lucht stralend blauw en was het nog warm ook. Onvoorstelbaar! Afgelopen zaterdag ben ik naar de 'Nacht van de Museums' geweest hier in Belgrado, een best grote happening zeg! Voor omgerekend 3,50eu openden tientallen museums hun deuren van 18.00u 's avonds tot 2.00u 's nachts. Erg interessant. Vooral het Militaire Museum in de Kalemegdan Citadel was erg interessant. Hier werd de militaire geschiedenis van de Servische natie tot de laatste oorlogen behandeld. Een verschil met Nederlandse musea is toch wel dat de foto's in zo'n museum hier veel explicieter zijn. Zo waren foto's van executies en opgehangen mensen vrij veel voorkomend. Veel nieuwe dingen geleerd over de Duitse bezetting in de Tweede Wereldoorlog. Ik wist niet dat die hier zo heftig was geweest!

Hier zal ik nooit aan wennen, zucht.

De verkiezingsgekte is nu ook definitief over. Met een kleine voorsprong heeft de voormalige anti-Europese, nationalistische voorman van de Servische Progressieve Partij, Tomislav Nikolic, gewonnen. Zoals ik al zei, deze oud-nationalist, met een vrij duister verleden (al is dat nooit bewezen). Hij zou in Oost-Kroatië hebben gevochten in de Joegoslavische Oorlogen in de jaren '90. Of de winst van deze man goed is voor Servië is nog maar de vraag. Tot op de dag van vandaag heeft hij nog nooit VOOR een Europees wetsvoorstel gestemd in het Servische parlement. Toch geeft hij aan niet van de 'Europese weg' willen af te wijken. We zullen het moeten afwachten... In juni wordt hij geïnaugureerd als nieuwe president van Servië. We zullen zien...

Ik heb zin in juni! Ik hoop wat meer te gaan reizen in die maand. Deze maand (behalve de balkanexcursie) is er niet veel van gekomen. Ik wil eerst nog even flink knallen met mijn scriptie, zodat ik deze af kan hebben binnen nu en twee weken! Al moet ik zeggen dat ik bang ben dat ik nog meer interviews ga doen. Het loopt een beetje uit de hand... Ik heb straks zoveel interviews dat ik ze nooit allemaal kan verwerken in mijn thesis. We zullen zien, het beloofd een interessant werk te worden!

Omdat volslagen idioten het nooit verleren! Lekker Vinnie;)!

Voor de mensen die bang waren dat ik niet meer terug naar Nederland zou komen, ik heb me ingeschreven voor de Master Midden- en Oost-Europese Studies in Groningen (vanaf september). Ik ben dus gedwongen weer terug te komen naar Nederland. Ik wil deze week mijn ticket boeken (nu is het nog een beetje goedkoop). Ik moet zeggen dat ik op dit moment nog totaal geen zin heb om terug te gaan naar Nederland, maarja, misschien komt dat nog. Eerst nog maar eens een aantal maanden genieten hier! Ik hoop dat alles ook goed gaat in Nederland. Kreeg hier en daar wat berichten door dat het weer daar supermooi is. Good for you!:P (en sterkte alvast voor de natte zomer!)

Pozdrav u Beogradu!

Het leven van een Balkan-reiziger

Dag allemaal,

Uitzicht in Sarajevo

Hier weer een berichtje uit het verre Zuid-Oosten! Kort na mijn laatste blog begon de Balkanexcursie. Onder leiding van een commissie van 6 studenten Midden- en Oost-Europese Geschiedenis (waar ik er één van was) zouden we al reizend Pristhina, Gracanica, Mitrovica, Sarajevo, Srebrenica en Belgrado aan doen. Als commissie hadden we ontmoetingen geregeld met verschillende ambassadeurs, konden we de Koninginnedag-receptie op de Nederlandse ambassade bijwonen en zouden we een interessante middag beleven met een Dutchbat veteraan in Srebrenica. Na enkele dagen in Belgrado begon de reis met een 5 uur durende busreis naar Pristhina, alwaar we vrij veel vrije tijd hadden, gezien we de volgende dag pas naar Noord-Kosovo zouden vertrekken in EU-bussen, geregeld door ons contactpersoon Pieter Feith. In plaats van de toerist uit te hangen in een stad die voor mij toch al bekend was, heb ik een vriendin gebeld die daar woont en zijn we fijn in het zonnetje gaan genieten van een welverdiend koud biertje, waarna we 's avonds met de hele groep uit eten zouden gaan in het restaurant van haar vader.

'Witte weiden' rondom Sarajevo

De volgende dag vertrokken we, zoals gezegd, in EU-bussen naar Mitrovica, een verdeelde stad in het noorden van Kosovo, waar we een meeting zouden hebben met het ICO (International Civilian Office). Na een interessant gesprek konden we zelfs nog een kijkje kunnen nemen bij de beruchte brug in Mitrovica (de plek waar altijd rellen zijn zodra er sprake is van enige spanning tussen Servië en Kosovo). Ook nu hadden de Serviërs in het noorden een roadblock opgeworpen. We konden de spanning duidelijk voelen in de buurt van de brug. Na het bezoek aan Mitrovica besloten we op de terugweg de meest omstreden plekken in Kosovo te bezoeken. Gracanica, dat het bekendste Servische Orthodoxe klooster huisvest, en Gazimestan, de plek waar de geschiedenis van Servië begon op 28 juni 1389, de plek waar prins Lazar met zijn Servische legers tegenover de Ottomaanse sultan stond, de plek waar deze prins het hemelse rijk won, maar zijn aardse rijk verloor voor de 500 jaar die daar op volgden. De dag voor de slag werd de Servische prins bezocht door de aartsengel. Deze gaf hem de keuze; een eeuwig Servisch 'hemels' rijk, maar dan zouden ze de slag tegen de Ottomanen verliezen, of een vergankelijk 'aards' rijk, waarbij ze de slag zouden winnen. Prins Lazar koos voor het eerste, verloor de slag en stierf maar wist ook nog de Ottomaanse sultan te doden. Tot op de dag van vandaag speelt deze mythe rond het Merelveld (de naam zegt het al, toen we er waren klonk het geluid van honderden merels uit de omliggende vlakten) een belangrijke rol in de Servische geschiedenis. Voor historici is dit natuurlijk dè plek waar je moet zijn geweest als je in Kosovo komt (ik schaam me dan ook dood dat ik niet eerder ben geweest). Hierna hebben we het bekende Servisch Orthodoxe klooster in het stoffige dorpje Gracanica aangedaan. Erg indrukwekkend om hier te zijn, ondanks dat het voor mij alweer de tweede keer was. Het weer was gelukkig ook zo mooi, dat we een beetje konden genieten en uitrusten langs een mooi beekje midden in dit dorpje. Na een stop van twee uur was het wel weer mooi geweest en gingen we terug naar Pristhina, waar 's avonds een etentje met de directeur van ICO, de Duitse ambassadeur uit Servië en de Nederlandse ambassadeur uit Kosovo op het programma stond. Vooral met de eerste persoon hebben we interessante gesprekken gehad die avond. Na ons etentje op kosten van Pieter Feith zijn we 's avonds maar weer de stad ingegaan om onze laatste avond in Pristhina te vieren. Een groot feest!

De Turkse 'bazaar' in Pristhina

Na twee dagen Kosovo werd het alweer tijd om onze biezen te pakken en de negen uur durende busreis naar Sarajevo te beginnen. Na zo'n 4 uur te hebben gereden ontstond er wat gediscussieer onder de buschauffeurs. Er bleek een probleem te zijn met de vering van de bus en ook de voorste banden zouden leeglopen. We moesten allemaal achterin de bus gaan zitten zodat we de 10 km naar het dichstbijzijnde dorp konden halen, wat een avontuur! Al hier gekomen plaatsten we ons in het lokale café, terwijl de dorpswinkel speciaal voor ons werd geopend (het was ondertussen al zo'n 9 uur 's avonds). De bus werd op een aantal houtblokken gereden en als snel stroomden er vanuit alle richtingen Bosnische Serviërs naar de bus om te helpen. Na zo'n uur hadden ze de meeste problemen 'verholpen' en konden we onze reis naar Sarajevo vervolgen, waar we uiteindelijk 's avonds laat zouden aankomen.

Het 'Basarska-plein' in Sarajevo,
mijn favoriete koffieplek =)

Al gelijk de volgende dag stond er een busreis naar Srebrenica op het programma, waar we een rondleiding zouden krijgen van een overlevende van de Srebrenica-genocide en 's middags zouden gaan praten met een Dutchbat veteraan die nog altijd in Srebrenica woont. Na een uur in de bus te hebben gezeten werden we ingehaald door een auto die luid toeterend en zwaaiend voor ons bleef reden. Toen de bus aan de kant van de weg was gezet bleek waarom de man zo had gezwaaid. De achterkant van de bus, waar de motor zit, stond in de brand. Grote vlammen lekten uit de zijkant van de bus. Gezien ik voorin de bus naast de chauffeur zat kreeg ik al snel een fles water in mijn handen gedrukt en rende ik naar de achterkant van de bus, waar we als snel met een aantal jongens aan het blussen waren. Gelukkig was het vuur zo gedoofd. Er werd een nieuwe bus geregeld en na deze onverwachte pauze gingen we weer op weg naar Srebrenica. Na de rondleiding en een gruwelijke film in het Potocari Memorial Center hadden we een ontmoeting met een Dutchbat-veteraan. Een eigenaardige, interessante jongen, die veel te vertellen had over zijn tijd in Srebrenica, in die verschrikkelijke dagen in juli 1995. 'S avonds gingen we weer op onze weg terug naar Sarajevo, waar we weer een hele avond konden genieten. Ik moet wel zeggen dat de sfeer een beetje minder was, na deze bedrukkende dag met verschrikkelijke verhalen. We wisten natuurlijk wel het een en het ander van de Srebrenica-genocide, maar uit de monden van getuigen is het toch altijd een stuk indrukwekkender en gruwelijker. Helemaal gezien deze jongen (de overlevende) zijn gehele familie had verloren en hij te voet naar een stad (zo'n 100 km van Srebrenica) is gelopen met een groep in de dagen/weken na de val van Srebrenica.

Een van de vele gezichten
van Oost-Bosnië (Srebrenica)

Monument bij Gazimestan,
"Het Merelveld"

Na een avondje stappen om al de gruwelen te vergeten begon de volgende dag voor mij heerlijk. Na veel te weinig slaap ben ik om half 8 opgestaan om het echte Bosnische leven te proeven. Al snel kwam ik op een klein terrasje op het Turkse plein (Basarska) in Sarajevo terecht, waar ik een heerlijke traditionele Turkse koffie bestelde. Al genietend raakte ik aan de praat met wat locals en kon ik (mede dankzij mijn handen-en-voeten-Servisch/Bosnisch/Kroatisch) uitleggen waarom ik zo verliefd was op deze stad. Natuurlijk vonden ze dit erg mooi om te horen. Al snel werd ik uitgenodigd door een wat oudere man om een stukje te lopen door het Turkse gedeelte van Sarajevo. Hij liet me zijn huis en (moes)tuin zien en vertelde hoe de oorlog (het beleg van Sarajevo) voor hem was geweest. Spijtig genoeg moest ik om 10 uur weer terug bij het hostel zijn, waar onze tour door de stad zou beginnen. De tour zelf was erg interessant, vooral omdat onze gids de oorlog bewust had meegemaakt. Helaas waren de plekken die hij liet zien niet erg nieuw voor mij. 'S avonds was er weer veel vrije tijd, waardoor we in het 'beste' restaurant van Sarajevo terecht kwamen. En inderdaad, het eten was daar erg goed! Vooral de tijd in Sarajevo blijft voor mij bijzonder, gezien ik toch wel een beetje verliefd ben op deze stad met zijn half-om-half Habsburgs/Ottomaanse karakter.

Littekens van de oorlog in Sarajevo

Ik zit eraan te denken om volgend weekend weer terug te gaan voor een lang weekend. Aan de tijd in Sarajevo kwam helaas alweer veel te snel een einde. Gelukkig heb ik wel wat interessante contacten overgehouden aan deze twee dagen, die ik dan ook zeker snel weer ga opzoeken!

Cao!
Wout

Weekendje West-Servië/Oost-Bosnië!

Lieve allemaal,

King of the Mountain!

Hier weer een blog vanuit Belgrado! Afgelopen weekend was er weer één voor in het plakboek. Wat een geweldig weekend! Het is zaterdagochtend als mijn huisgenote Niké en ik op het station Belgrado staan te wachten op de oude, Joegoslavische trein die ons naar het zuidelijke Uzice zal voeren. Vanuit deze stoffige stad in het verre zuiden van Servië zou een bus ons naar Mokra Gora brengen, een bergachtig gebied op de grens met Bosnië-Herzegovina. Eenmaal hier aangekomen vielen onze monden van verbazing open; wat een verschrikkelijk mooi gebied. Heuvelkammen, opengespleten door kleine beekjes en waterstroompjes, overlopend in grillige gebergtes met kleine dorpjes op de flanken. Kort nadat we onze spullen in het hotel (een oud treinstation) hadden gedumpt zijn we gelijk de bergen ingetrokken om de omgeving wat te verkennen. Al snel kwamen we in het kunstzinnige en vreemde dorpje dat is gemaakt door de 'beruchte' Servische regisseur Emir Kusturica, een omstreden man met erg rare opvattingen over de wereld om hem heen. We hebben hem zelfs nog eventjes gezien toen hij tijdens ons bezoek met zijn privé helikopter in het dorpje landde voor een kop koffie. Geniaal! Na het bezoek aan dit zogenoemde Drvengrad zijn we verder de bergen ingetrokken, gezien we met onze nieuw aangeschafte huisgemaakte rakija wilden genieten van de laatste zonnestralen (het was nog zo'n graad of 23). Tijdens onze wandeling werden we vergezeld door twee zwerfhondjes, die het maar al te interessant vonden allemaal. 'S avonds bleven ze zelfs voor het raam van ons hotel zitten, zo schattig. Al om 10 uur gingen de lichten uit om goed uitgerust aan de volgende dag te beginnen.

Drvengrad

Op zondag hadden we een treinrit door de bergen op het programma staan, de zogenaamde Sargan Acht. Een van de mooiste treinritten in Europa, als we de verschillende reviews op internet mogen geloven. Na een treinrit van een goede twee uur, en inderdaad, de mooiste uitzichten op de vallei en zijn omringende bergen, werden we weer keurig bij ons hotel afgeleverd, dat tevens het oude station van deze Sargan Acht was. Tegen 13.00u vertrokken we richting het 'Witte Water' (Bela Voda), een waterbron in de bergen waarvan het water goed zou zijn tegen allerlei kwalen. Na een wandeling van zo'n twee kilometer kwamen we bij een mooi kerkje en een waterbron, dat niet meer bleek te zijn dan een waterput, een emmer en een pomp. Gelukkig hadden we ondertussen ook een beekje ontdekt, dat vanaf de berg naar de rivier stroomde (Pap en Mam, jullie weten toch nog wel hoe gek ik op beekjes en waterstroompjes ben;)?) Een mooie, avontuurlijke wandeling, leek ons! En dus begonnen we aan een lange klim langs dit beekje. Van steen naar steen naar boom. Vrij onverantwoord, gezien onze 'klimervaring', maar desalniettemin de moeite waard. Wie geen risico's neemt komt nergens in het leven, zeggen ze wel eens (WOW, wat een wijze woorden op de vroege morgen). Al snel stonden we op de top van de berg, met wederom een fenomenaal uitzicht op de verschillende valleien. Na een klim van zo'n twee uur besloten we maar niet meer verder te gaan en begonnen we aan de lange afdaling, die een stuk avontuurlijker was dan de gehele klim, gezien het allemaal net iets steiler was dan we hadden gedacht. Gelukkig kan ik deze blog schrijven, en hebben we het dus overleefd! Na dit avontuur werd het tijd voor wat minder spannends en gingen we op zoek naar eten en pils in dit stoffige stadje. Helaas was er maar één klein café open, waardoor we al snel weer richting het hotel vertrokken om te genieten van een lekker Servische avondmaal. Wederom vroeg naar bed, de volgende morgen zouden we al om 8 uur worden opgepikt door een bus die ons naar het Bosnische Visegrad zou brengen.

Na een korte maar adembenemende rit door de (nog mooiere) bergen van Oost- Bosnië en een avontuurtje bij de grens, waar ze natuurlijk de twee Nederlanders in de bus wouden onderwerpen aan een grondig onderzoek, om te kijken of we niet illegaal in Servië verbleven (zucht). Laat ik nou net mijn papiertje in Belgrado hebben laten liggen.. Na zo'n 45 minuten verscheen de befaamde stad uit het boek 'Brug over de Drina' van Ivo Andric aan de horizon. Gelegen in een vallei rond de rivier de Drina waren de uitzichten vanuit de bus wederom briljant. Toch werden we uit onze extase teruggerukt op het moment dat we de vele kapotgeschoten woningen en graven langs de weg zagen. De oorlog in de jaren '90 heeft in dit gebied enorm veel schade aangericht. Doordat mensen elders zijn gaan wonen (gevlucht zijn) of nog altijd vermist zijn, blijven de kapotte huizen staan in de staat waarin ze tussen 1991 en 1995 zijn gebracht. Visegrad heeft dan ook een zeer bloedige en pijnlijke periode doorgemaakt in de jaren '90. De stad was een tafereel van brute etnische zuiveringen. Voor de sterke magen hier een link met wat meer informatie over deze verschrikkelijke geschiedenis. Een andere kant van  Visegrad, iets wat veel toeristen vergeten als ze over de beroemde "Brug over de Drina" lopen. Na een sterke kop Bosnische koffie en een bezoek aan deze befaamde Mehmet Pasja Sokolovic-brug over de Drina zijn we maar weer een berg opgeklommen, voor een mooier uitzicht over de stad en de rivier, dit kregen we zeker! Een bergachtig pad (dat waarschijnlijk niet bedoelt was voor mensen) confronteerde ons al snel wederom met de geschiedenis van Visegrad. Leegstaande/kapotgeschoten huizen (van Moslims) op een heuvel, met enkele familiegraven (en graven uit de jaren '90). Wederom gingen de rillingen over onze rug. Het drong steeds meer tot ons door dat het 'omgaan met het verleden' in dit soort stadjes (waar er honderden van zijn in Oost-Bosnië) niet erg veel gemakkelijker wordt gemaakt door de aanwezigheid van al deze gruwelplekken. Al snel besloten we eieren voor ons geld te kiezen en besloten we terug te gaan naar de stad. Op onze weg terug zagen we een bord staan met 'Visegrad Banja'. Ik meende me uit een boek te herinneren dat de spa van Visegrad een van de mooiste moest zijn in de omgeving. Dus besloten we er de wandeling van zo'n 5 kilometer op te wagen. Na een behoorlijke wandeling (klimmen, klimmen en nog meer klimmen) en een lift van twee Bosniërs op een zogenaamde 'cultivator' door het Bosnische platteland en de heuvels/bergen rondom Visegrad kwamen we bij de spa, die jammer genoeg niets meer bleek te zijn dan een toeristisch, groot resort in de bergen. Niet echt iets voor ons dus. Gelukkig was de wandeling op zich al genoeg voor ons. Na een kort bezoek aan de iets verder gelegen kerk van St. Jovan werd het weer tijd voor de lange afdaling naar de stad, gezien we een bus hadden te halen om 6uur. Tijdens onze terugweg kwamen we langs een klein, raar uitziend restaurantje/barretje midden in de heuvels. Toen we de plek naderden kwamen er twee Servische mannen naar buiten die ons riepen. Al snel werden we door deze supervriendelijke kerels warm onthaald in hun berg-café en vloeiden de rakija en pivo (bier) rijkelijk. Na zo'n twee uur drinken moesten we toch echt weer terug naar de stad; gelukkig stonden de mannen erop dat ze ons veilig in de stad zouden afleveren. Al snel stapten we in een mooie, knalblauwe, oude Yugo en scheurden we over de bergwegen terug naar Visegrad. Een hele beleving, gezien deze supergrappige kerels waarschijnlijk de dorpsgekken waren. Eenmaal in het centrum teruggekomen was er nog even tijd voor een uitgebreide fotosessie op de brug over de Drina en een biertje (zucht, nog eentje dan.) in een leuk café aan de voet van de brug. Snel nog even een hapje gegeten alvorens we aan de lange terugtocht naar Belgrade begonnen.Wat een weekend, wat een weekend!

Vanmiddag kan ik dan eindelijk de Balkan-Excursie 2012 ontvangen in Belgrado. Er staat alweer een week reizen voor de boeg. De komende week zal ik wederom verblijven in Pristhina, Kosovo en zal ook Sarajevo, Bosnië-Herzegovina worden aangedaan. Ik heb er natuurlijk weer erg veel zin in, gezien ik daadwerkelijk verliefd ben op Bosnië (behalve het pijnlijke verleden is het een geweldig mooi land!). Ik zal weer een nieuwe blog schrijven als ik terug ben van dit gereis op 5 mei, een dag voor Vincent en Edwin naar Belgrado komen! ZIN IIIIIIIN!

Vidimo se!

Wout

FK Partizan - Rode Ster Belgrado (Servische Beker)

Op het moment dat we uit de bus kwamen leek het alsof er een derde wereldoorlog aan de gang was. Zwaar bewapende politie-eenheden, schreeuwende hooligans, toeterende auto's en de doffe knallen van vuurwerk overal om ons heen. Een eindje verderop werd een auto van de 'tegenpartij' (Partizan) bekogeld met blikken bier en werd de motorkap belaagd door een groep van zo'n vijf hooligans. Welkom bij de Hemelse Derby. Ik denk dat Helse hier een beter woord is. Ik benijd iedere westerse voetbalclub die hier (heeft) moet(en) voetballen. Ik wil de hooligans van Ajax hier wel eens zien. Als je denkt dat die hooligans erg zijn, kom naar de Balkan! Na ons grote-groepen-ontwijkende gewandel naar het Partizan-stadion kwamen we eindelijk aan in het 'neutrale' (?) vak van het stadion. Van onze plek hadden we een mooi overzicht op de vakken van de hooligans. Al voor de wedstrijd was begonnen waren er al de meest beledigende spreekkoren naar elkaar en naar de scheidsrechter. De wedstrijd was nog niet begonnen of er waren al knokpartijen op de beide tribunes. Erg bizar om te zien voor mij, gezien ik de wedstrijdjes van FC Groningen gewend ben, waar normaal niet zoveel gebeurd.

Noordzijde: Ultra's van Rode Ster

Ongeveer 10 minuten voor de wedstrijd ontstond er opschudding omdat Rode Ster supporters over de hekken waren geklommen en de wateremmers voor het vuurwerk hadden leeggegooid over een van de tv-camera's. Gelijk kwamen er zwaarbewapende ME'ers voor de dranghekken staan, welke werden ontvangen met luid gefluit en vuurwerk. Bovenop de hekken zaten enkele supporters de ME uit te dagen. En toen kon de wedstrijd beginnen. Een erg harde, maar toffe derby moet ik zeggen, die uiteindelijk in 0-2 voor Rode Ster zou eindigen, wat betekend dat zij doorgaan naar de volgende ronde van de Servische beker.

Zuidzijde: Grobari van FK Partizan

Maar wat een sfeer toen ze scoorden. Het hele stadion leek te bewegen. Honderden fans stormden de tribunes af om te vieren dat hun club had gescoord. Erg indrukwekkend om te zien. De rode vuurwerk fakkels waren overweldigend en ook deze werden natuurlijk richting de ME en het veld gegooid. Een enkele kwam ook daadwerkelijk op het veld terecht, alvorens hij werd gedoofd door speciaal getrainde brandweer-officials (ze hebben hier gewoon zo'n 50 mensen aangenomen die zich alleen bezighouden met het doven van vuurwerk). Vlak voor het einde was er nog een explosie in de dug-out van Rode Ster. Blijkbaar hadden enkele Partizan-supporters het een goed idee gevonden om wat vuurwerk in de dug-out te gooien. Onder luid gejoel van de Partizan-supporters verlieten de reservespelers van Rode Ster de dug-out. Waar in Nederland de wedstrijd gelijk gestaakt zou worden, leek het alsof dit de doodnormaalste zaak in de wereld was en werd het voorval compleet genegeerd door de scheids. Vijf minuten voor het einde van de wedstrijd, met een 0-2 voorsprong voor Rode Ster, hebben we maar besloten om het stadion te verlaten. Voor de mensenmenigte en het voetbalgeweld aan. Een verstandige keuze, lijkt me.

Tot zover mijn Servische voetbalavontuur! Een keer wat anders dan een wedstrijdje FC Groningen - Heracles Almelo;)

Tijd voor een uitstapje!

Dag allemaal,

Uitzicht vanaf Citadela Gellert

Het wordt maar weer eens tijd voor een berichtje van mijn kant! Het is immers alweer een week geleden sinds ik de laatste foto's uit Kosovo geplaatst heb. De laatste week ben ik veel bezig geweest met het vinden van nieuwe personen om te interviewen voor mijn scriptie. Zo heb ik maandag een lang en boeiend gesprek gehad met een Joegoslavie-historicus en heb ik gisteren een interview gedaan met de main-editor (in 1993-1994) van de krant Politika. Gezien hij al 40 jaar in het vak zat kon hij me ook veel vertellen over de verschillen tussen de Joegoslavische tijd en de post-Joegoslavische tijd (onder Milosevic). Na een twee uur durend interview had ik genoeg nieuwe namen om een geheel nieuwe scriptie te schrijven over de gehele samenhang van media en politiek op de Balkan (in Servie). Morgen heb ik een interview met een van de beroemdste journalisten in Belgrado, schrijvend voor Vreme. In het verleden heeft hij veel artikelen geschreven over Milosevic en zijn nabije cirkels, dus ook hier hoop ik wat goede nieuwe namen op te vissen. Superinteressant allemaal, al maak ik mezelf wel ontzettend veel werk, met al die nieuwe interviews.

Sprookjesachtig =)

Afgelopen weekend was het eindelijk zover. Marko, Maria en ik zijn afgereisd naar het o-zo-mooie Boedapest, de hoofdstad van Hongarije. Voor mij was dit overigens de eerste keer in Hongarije. Maar mensen, wat een verschrikkelijk mooi land is dat! Uitgestrekte vlakten en heide, ontzettend veel wild (pap, heb denk ik wel 100 herten gezien tijdens de terugreis!) en kleine pittoreske dorpjes die uit het niets tevoorschijn kwamen na iedere gepasseerde heuvel. Op donderdagavond zijn Marko en ik met een klein busje vol met Joegoslaven vertrokken richting Hongarije. Maria was hier al een week voor haar werk dus die zouden we daar ontmoeten. Na een vrij rustige maar vermoeiende reis van 4,5 uur kwamen we uiteindelijk 's nachts om 4 uur aan in ons hotel, waar het schone beddengoed al op ons lag te wachten. Veel slaap hebben we helaas niet kunnen pakken, gezien we 's morgens om 9 uur door Maria uit bed werden getrommeld om te gaan ontbijten op een nabijgelegen pleintje. 

House of Terror, Boedapest

Na een stevig ontbijt (een omelet met broodjes en verse jus, mjommjommjom, dat ging er wel in) vertrokken we richting het centrum, om hier wat rond te neuzen. Na twee uur door de winkelstraat gesjouwd te hebben werd het tijd om cultureel te gaan doen en dus vertrokken we richting de grote Citadela Gellert, een op een grote heuvel gelegen fort met een fenomenaal uitzicht over de stad. Na hier lang te hebben genoten van het uitzicht vertrokken we weer naar het centrum om nog meer mooie plekken in Boedapest te bekijken. Na onze gigantische wandeltocht hebben we gegeten in een leuk klein restaurantje vlakbij het hotel, waar ik natuurlijk alle soorten Goulash heb geprobeerd. Na het eten zijn we nog naar de Szimpla-bar geweest, wat een erg bijzondere ervaring was, gezien de bijzonder artistieke inrichting van de bar (zie link). Natuurlijk hebben we hier onder het genot van een waterpijp en wat biertjes de dag nog eens geheel doorgesproken. Al met al een geslaagde dag! 

Op zaterdag hebben we weer de hele dag gewandeld. Allereerst zijn we door de mooiste straat van Budapest (Andrassy Ut) naar het grote centrale park gelopen (waar ik eindelijk een zonnebril heb gekocht!), om vervolgens via een grote omweg naar het grote West End-winkelcentrum te gaan. Na hier wat te hebben rondgezworven zijn we lekker Europees naar de Ikea geweest. Maria is half Zweeds, vandaar dat ze de gehele Ikea heeft leeggekocht. Wel mooi, voor Marko was het de allereerste keer in een Ikea, die keek dus zijn ogen uit! 'S avonds hebben we weer lekker gegeten in een restaurant, waarna we wat biertjes zijn gaan drinken op onze hotelkamer. Geen groot succes, gezien we de volgende dag alweer vroeg richting Belgrado moesten rijden met de auto van de Zweedse Ambassade. Als iets goed is voor je zelfvertrouwen is het in zo'n auto zitten. Grenzen passeren via speciale hokjes en niet van de weg gehaald mogen worden door de politie. Wat hebben we een lol gehad in die auto:) Het was een briljant weekend!

Oké mensen, nu niet schrikken. Vanavond ga ik naar de "Hemelse Derby" tussen FK Partizan Belgrado en Rode Ster Belgrado. Een return-wedstrijd in de Servische beker. Spannend, maar heb er ontzettend veel zin in! Ik ga met een aantal Servische jongens die ik via via ken. Pap en mam, geen zorgen, ik zit op de tribune voor gezinnetjes en kinderen! Voor een sfeerimpressie, dit was twee weken geleden tijdens de eerste wedstrijd, zeg nou zelf, DAT noemt men sfeer!

Mijn plannen voor de komende week zijn niet zo heel spannend. Ik wil eigenlijk weer een keer naar Pristhina, Kosovo. Ik moet daar wat camera's/SD-cards en voicerecorders afleveren voor mijn project, maar tevens wil ik wat vrienden opzoeken en misschien naar Prizren, in het westen van Kosovo afreizen. Heb gehoord dat dit ook een hele mooie stad moet zijn. Volgend weekend komt mijn huisgenoot uit Groningen langs! Kijk er naar uit weer eens een bekend gezicht te zien!

Dat was het weer voor vandaag! Ik hoop dat jullie deze blog nog altijd met plezier lezen!

Wout

Foto impressie: Pristhina, Kosovo

De Kosovaarse vlag. 

Men houdt nog altijd niet van de Westerse organen hier.

Skenderbeu, een van de grootste Kosovaarse(?) helden.

Uit het Tito-tijdperk: Monument voor vriendschap en
broederschap tussen de Albanezen en Serviërs. 

Ik voor het Newborn Monument, opgericht ter ere van de
onafhankelijkheid van Kosovo in 2008.

Mother Theresa Street: de hoofdstraat van Pristhina.

Uitzicht vanuit de hotelkamer.

De deelnemers/coordinatoren en tutoren van ons project: Our Future European Union 2012.

De andere kant, een sloppenwoning in het midden van de stad.

Herinnering aan de jaren '90. Duizenden foto's van vermiste mensen
voor het gebouw van de Nationale Rechtbank in Pristhina.