Weekendje West-Servië/Oost-Bosnië!

Lieve allemaal,

King of the Mountain!

Hier weer een blog vanuit Belgrado! Afgelopen weekend was er weer één voor in het plakboek. Wat een geweldig weekend! Het is zaterdagochtend als mijn huisgenote Niké en ik op het station Belgrado staan te wachten op de oude, Joegoslavische trein die ons naar het zuidelijke Uzice zal voeren. Vanuit deze stoffige stad in het verre zuiden van Servië zou een bus ons naar Mokra Gora brengen, een bergachtig gebied op de grens met Bosnië-Herzegovina. Eenmaal hier aangekomen vielen onze monden van verbazing open; wat een verschrikkelijk mooi gebied. Heuvelkammen, opengespleten door kleine beekjes en waterstroompjes, overlopend in grillige gebergtes met kleine dorpjes op de flanken. Kort nadat we onze spullen in het hotel (een oud treinstation) hadden gedumpt zijn we gelijk de bergen ingetrokken om de omgeving wat te verkennen. Al snel kwamen we in het kunstzinnige en vreemde dorpje dat is gemaakt door de 'beruchte' Servische regisseur Emir Kusturica, een omstreden man met erg rare opvattingen over de wereld om hem heen. We hebben hem zelfs nog eventjes gezien toen hij tijdens ons bezoek met zijn privé helikopter in het dorpje landde voor een kop koffie. Geniaal! Na het bezoek aan dit zogenoemde Drvengrad zijn we verder de bergen ingetrokken, gezien we met onze nieuw aangeschafte huisgemaakte rakija wilden genieten van de laatste zonnestralen (het was nog zo'n graad of 23). Tijdens onze wandeling werden we vergezeld door twee zwerfhondjes, die het maar al te interessant vonden allemaal. 'S avonds bleven ze zelfs voor het raam van ons hotel zitten, zo schattig. Al om 10 uur gingen de lichten uit om goed uitgerust aan de volgende dag te beginnen.

Drvengrad

Op zondag hadden we een treinrit door de bergen op het programma staan, de zogenaamde Sargan Acht. Een van de mooiste treinritten in Europa, als we de verschillende reviews op internet mogen geloven. Na een treinrit van een goede twee uur, en inderdaad, de mooiste uitzichten op de vallei en zijn omringende bergen, werden we weer keurig bij ons hotel afgeleverd, dat tevens het oude station van deze Sargan Acht was. Tegen 13.00u vertrokken we richting het 'Witte Water' (Bela Voda), een waterbron in de bergen waarvan het water goed zou zijn tegen allerlei kwalen. Na een wandeling van zo'n twee kilometer kwamen we bij een mooi kerkje en een waterbron, dat niet meer bleek te zijn dan een waterput, een emmer en een pomp. Gelukkig hadden we ondertussen ook een beekje ontdekt, dat vanaf de berg naar de rivier stroomde (Pap en Mam, jullie weten toch nog wel hoe gek ik op beekjes en waterstroompjes ben;)?) Een mooie, avontuurlijke wandeling, leek ons! En dus begonnen we aan een lange klim langs dit beekje. Van steen naar steen naar boom. Vrij onverantwoord, gezien onze 'klimervaring', maar desalniettemin de moeite waard. Wie geen risico's neemt komt nergens in het leven, zeggen ze wel eens (WOW, wat een wijze woorden op de vroege morgen). Al snel stonden we op de top van de berg, met wederom een fenomenaal uitzicht op de verschillende valleien. Na een klim van zo'n twee uur besloten we maar niet meer verder te gaan en begonnen we aan de lange afdaling, die een stuk avontuurlijker was dan de gehele klim, gezien het allemaal net iets steiler was dan we hadden gedacht. Gelukkig kan ik deze blog schrijven, en hebben we het dus overleefd! Na dit avontuur werd het tijd voor wat minder spannends en gingen we op zoek naar eten en pils in dit stoffige stadje. Helaas was er maar één klein café open, waardoor we al snel weer richting het hotel vertrokken om te genieten van een lekker Servische avondmaal. Wederom vroeg naar bed, de volgende morgen zouden we al om 8 uur worden opgepikt door een bus die ons naar het Bosnische Visegrad zou brengen.

Na een korte maar adembenemende rit door de (nog mooiere) bergen van Oost- Bosnië en een avontuurtje bij de grens, waar ze natuurlijk de twee Nederlanders in de bus wouden onderwerpen aan een grondig onderzoek, om te kijken of we niet illegaal in Servië verbleven (zucht). Laat ik nou net mijn papiertje in Belgrado hebben laten liggen.. Na zo'n 45 minuten verscheen de befaamde stad uit het boek 'Brug over de Drina' van Ivo Andric aan de horizon. Gelegen in een vallei rond de rivier de Drina waren de uitzichten vanuit de bus wederom briljant. Toch werden we uit onze extase teruggerukt op het moment dat we de vele kapotgeschoten woningen en graven langs de weg zagen. De oorlog in de jaren '90 heeft in dit gebied enorm veel schade aangericht. Doordat mensen elders zijn gaan wonen (gevlucht zijn) of nog altijd vermist zijn, blijven de kapotte huizen staan in de staat waarin ze tussen 1991 en 1995 zijn gebracht. Visegrad heeft dan ook een zeer bloedige en pijnlijke periode doorgemaakt in de jaren '90. De stad was een tafereel van brute etnische zuiveringen. Voor de sterke magen hier een link met wat meer informatie over deze verschrikkelijke geschiedenis. Een andere kant van  Visegrad, iets wat veel toeristen vergeten als ze over de beroemde "Brug over de Drina" lopen. Na een sterke kop Bosnische koffie en een bezoek aan deze befaamde Mehmet Pasja Sokolovic-brug over de Drina zijn we maar weer een berg opgeklommen, voor een mooier uitzicht over de stad en de rivier, dit kregen we zeker! Een bergachtig pad (dat waarschijnlijk niet bedoelt was voor mensen) confronteerde ons al snel wederom met de geschiedenis van Visegrad. Leegstaande/kapotgeschoten huizen (van Moslims) op een heuvel, met enkele familiegraven (en graven uit de jaren '90). Wederom gingen de rillingen over onze rug. Het drong steeds meer tot ons door dat het 'omgaan met het verleden' in dit soort stadjes (waar er honderden van zijn in Oost-Bosnië) niet erg veel gemakkelijker wordt gemaakt door de aanwezigheid van al deze gruwelplekken. Al snel besloten we eieren voor ons geld te kiezen en besloten we terug te gaan naar de stad. Op onze weg terug zagen we een bord staan met 'Visegrad Banja'. Ik meende me uit een boek te herinneren dat de spa van Visegrad een van de mooiste moest zijn in de omgeving. Dus besloten we er de wandeling van zo'n 5 kilometer op te wagen. Na een behoorlijke wandeling (klimmen, klimmen en nog meer klimmen) en een lift van twee Bosniërs op een zogenaamde 'cultivator' door het Bosnische platteland en de heuvels/bergen rondom Visegrad kwamen we bij de spa, die jammer genoeg niets meer bleek te zijn dan een toeristisch, groot resort in de bergen. Niet echt iets voor ons dus. Gelukkig was de wandeling op zich al genoeg voor ons. Na een kort bezoek aan de iets verder gelegen kerk van St. Jovan werd het weer tijd voor de lange afdaling naar de stad, gezien we een bus hadden te halen om 6uur. Tijdens onze terugweg kwamen we langs een klein, raar uitziend restaurantje/barretje midden in de heuvels. Toen we de plek naderden kwamen er twee Servische mannen naar buiten die ons riepen. Al snel werden we door deze supervriendelijke kerels warm onthaald in hun berg-café en vloeiden de rakija en pivo (bier) rijkelijk. Na zo'n twee uur drinken moesten we toch echt weer terug naar de stad; gelukkig stonden de mannen erop dat ze ons veilig in de stad zouden afleveren. Al snel stapten we in een mooie, knalblauwe, oude Yugo en scheurden we over de bergwegen terug naar Visegrad. Een hele beleving, gezien deze supergrappige kerels waarschijnlijk de dorpsgekken waren. Eenmaal in het centrum teruggekomen was er nog even tijd voor een uitgebreide fotosessie op de brug over de Drina en een biertje (zucht, nog eentje dan.) in een leuk café aan de voet van de brug. Snel nog even een hapje gegeten alvorens we aan de lange terugtocht naar Belgrade begonnen.Wat een weekend, wat een weekend!

Vanmiddag kan ik dan eindelijk de Balkan-Excursie 2012 ontvangen in Belgrado. Er staat alweer een week reizen voor de boeg. De komende week zal ik wederom verblijven in Pristhina, Kosovo en zal ook Sarajevo, Bosnië-Herzegovina worden aangedaan. Ik heb er natuurlijk weer erg veel zin in, gezien ik daadwerkelijk verliefd ben op Bosnië (behalve het pijnlijke verleden is het een geweldig mooi land!). Ik zal weer een nieuwe blog schrijven als ik terug ben van dit gereis op 5 mei, een dag voor Vincent en Edwin naar Belgrado komen! ZIN IIIIIIIN!

Vidimo se!

Wout

FK Partizan - Rode Ster Belgrado (Servische Beker)

Op het moment dat we uit de bus kwamen leek het alsof er een derde wereldoorlog aan de gang was. Zwaar bewapende politie-eenheden, schreeuwende hooligans, toeterende auto's en de doffe knallen van vuurwerk overal om ons heen. Een eindje verderop werd een auto van de 'tegenpartij' (Partizan) bekogeld met blikken bier en werd de motorkap belaagd door een groep van zo'n vijf hooligans. Welkom bij de Hemelse Derby. Ik denk dat Helse hier een beter woord is. Ik benijd iedere westerse voetbalclub die hier (heeft) moet(en) voetballen. Ik wil de hooligans van Ajax hier wel eens zien. Als je denkt dat die hooligans erg zijn, kom naar de Balkan! Na ons grote-groepen-ontwijkende gewandel naar het Partizan-stadion kwamen we eindelijk aan in het 'neutrale' (?) vak van het stadion. Van onze plek hadden we een mooi overzicht op de vakken van de hooligans. Al voor de wedstrijd was begonnen waren er al de meest beledigende spreekkoren naar elkaar en naar de scheidsrechter. De wedstrijd was nog niet begonnen of er waren al knokpartijen op de beide tribunes. Erg bizar om te zien voor mij, gezien ik de wedstrijdjes van FC Groningen gewend ben, waar normaal niet zoveel gebeurd.

Noordzijde: Ultra's van Rode Ster

Ongeveer 10 minuten voor de wedstrijd ontstond er opschudding omdat Rode Ster supporters over de hekken waren geklommen en de wateremmers voor het vuurwerk hadden leeggegooid over een van de tv-camera's. Gelijk kwamen er zwaarbewapende ME'ers voor de dranghekken staan, welke werden ontvangen met luid gefluit en vuurwerk. Bovenop de hekken zaten enkele supporters de ME uit te dagen. En toen kon de wedstrijd beginnen. Een erg harde, maar toffe derby moet ik zeggen, die uiteindelijk in 0-2 voor Rode Ster zou eindigen, wat betekend dat zij doorgaan naar de volgende ronde van de Servische beker.

Zuidzijde: Grobari van FK Partizan

Maar wat een sfeer toen ze scoorden. Het hele stadion leek te bewegen. Honderden fans stormden de tribunes af om te vieren dat hun club had gescoord. Erg indrukwekkend om te zien. De rode vuurwerk fakkels waren overweldigend en ook deze werden natuurlijk richting de ME en het veld gegooid. Een enkele kwam ook daadwerkelijk op het veld terecht, alvorens hij werd gedoofd door speciaal getrainde brandweer-officials (ze hebben hier gewoon zo'n 50 mensen aangenomen die zich alleen bezighouden met het doven van vuurwerk). Vlak voor het einde was er nog een explosie in de dug-out van Rode Ster. Blijkbaar hadden enkele Partizan-supporters het een goed idee gevonden om wat vuurwerk in de dug-out te gooien. Onder luid gejoel van de Partizan-supporters verlieten de reservespelers van Rode Ster de dug-out. Waar in Nederland de wedstrijd gelijk gestaakt zou worden, leek het alsof dit de doodnormaalste zaak in de wereld was en werd het voorval compleet genegeerd door de scheids. Vijf minuten voor het einde van de wedstrijd, met een 0-2 voorsprong voor Rode Ster, hebben we maar besloten om het stadion te verlaten. Voor de mensenmenigte en het voetbalgeweld aan. Een verstandige keuze, lijkt me.

Tot zover mijn Servische voetbalavontuur! Een keer wat anders dan een wedstrijdje FC Groningen - Heracles Almelo;)

Tijd voor een uitstapje!

Dag allemaal,

Uitzicht vanaf Citadela Gellert

Het wordt maar weer eens tijd voor een berichtje van mijn kant! Het is immers alweer een week geleden sinds ik de laatste foto's uit Kosovo geplaatst heb. De laatste week ben ik veel bezig geweest met het vinden van nieuwe personen om te interviewen voor mijn scriptie. Zo heb ik maandag een lang en boeiend gesprek gehad met een Joegoslavie-historicus en heb ik gisteren een interview gedaan met de main-editor (in 1993-1994) van de krant Politika. Gezien hij al 40 jaar in het vak zat kon hij me ook veel vertellen over de verschillen tussen de Joegoslavische tijd en de post-Joegoslavische tijd (onder Milosevic). Na een twee uur durend interview had ik genoeg nieuwe namen om een geheel nieuwe scriptie te schrijven over de gehele samenhang van media en politiek op de Balkan (in Servie). Morgen heb ik een interview met een van de beroemdste journalisten in Belgrado, schrijvend voor Vreme. In het verleden heeft hij veel artikelen geschreven over Milosevic en zijn nabije cirkels, dus ook hier hoop ik wat goede nieuwe namen op te vissen. Superinteressant allemaal, al maak ik mezelf wel ontzettend veel werk, met al die nieuwe interviews.

Sprookjesachtig =)

Afgelopen weekend was het eindelijk zover. Marko, Maria en ik zijn afgereisd naar het o-zo-mooie Boedapest, de hoofdstad van Hongarije. Voor mij was dit overigens de eerste keer in Hongarije. Maar mensen, wat een verschrikkelijk mooi land is dat! Uitgestrekte vlakten en heide, ontzettend veel wild (pap, heb denk ik wel 100 herten gezien tijdens de terugreis!) en kleine pittoreske dorpjes die uit het niets tevoorschijn kwamen na iedere gepasseerde heuvel. Op donderdagavond zijn Marko en ik met een klein busje vol met Joegoslaven vertrokken richting Hongarije. Maria was hier al een week voor haar werk dus die zouden we daar ontmoeten. Na een vrij rustige maar vermoeiende reis van 4,5 uur kwamen we uiteindelijk 's nachts om 4 uur aan in ons hotel, waar het schone beddengoed al op ons lag te wachten. Veel slaap hebben we helaas niet kunnen pakken, gezien we 's morgens om 9 uur door Maria uit bed werden getrommeld om te gaan ontbijten op een nabijgelegen pleintje. 

House of Terror, Boedapest

Na een stevig ontbijt (een omelet met broodjes en verse jus, mjommjommjom, dat ging er wel in) vertrokken we richting het centrum, om hier wat rond te neuzen. Na twee uur door de winkelstraat gesjouwd te hebben werd het tijd om cultureel te gaan doen en dus vertrokken we richting de grote Citadela Gellert, een op een grote heuvel gelegen fort met een fenomenaal uitzicht over de stad. Na hier lang te hebben genoten van het uitzicht vertrokken we weer naar het centrum om nog meer mooie plekken in Boedapest te bekijken. Na onze gigantische wandeltocht hebben we gegeten in een leuk klein restaurantje vlakbij het hotel, waar ik natuurlijk alle soorten Goulash heb geprobeerd. Na het eten zijn we nog naar de Szimpla-bar geweest, wat een erg bijzondere ervaring was, gezien de bijzonder artistieke inrichting van de bar (zie link). Natuurlijk hebben we hier onder het genot van een waterpijp en wat biertjes de dag nog eens geheel doorgesproken. Al met al een geslaagde dag! 

Op zaterdag hebben we weer de hele dag gewandeld. Allereerst zijn we door de mooiste straat van Budapest (Andrassy Ut) naar het grote centrale park gelopen (waar ik eindelijk een zonnebril heb gekocht!), om vervolgens via een grote omweg naar het grote West End-winkelcentrum te gaan. Na hier wat te hebben rondgezworven zijn we lekker Europees naar de Ikea geweest. Maria is half Zweeds, vandaar dat ze de gehele Ikea heeft leeggekocht. Wel mooi, voor Marko was het de allereerste keer in een Ikea, die keek dus zijn ogen uit! 'S avonds hebben we weer lekker gegeten in een restaurant, waarna we wat biertjes zijn gaan drinken op onze hotelkamer. Geen groot succes, gezien we de volgende dag alweer vroeg richting Belgrado moesten rijden met de auto van de Zweedse Ambassade. Als iets goed is voor je zelfvertrouwen is het in zo'n auto zitten. Grenzen passeren via speciale hokjes en niet van de weg gehaald mogen worden door de politie. Wat hebben we een lol gehad in die auto:) Het was een briljant weekend!

Oké mensen, nu niet schrikken. Vanavond ga ik naar de "Hemelse Derby" tussen FK Partizan Belgrado en Rode Ster Belgrado. Een return-wedstrijd in de Servische beker. Spannend, maar heb er ontzettend veel zin in! Ik ga met een aantal Servische jongens die ik via via ken. Pap en mam, geen zorgen, ik zit op de tribune voor gezinnetjes en kinderen! Voor een sfeerimpressie, dit was twee weken geleden tijdens de eerste wedstrijd, zeg nou zelf, DAT noemt men sfeer!

Mijn plannen voor de komende week zijn niet zo heel spannend. Ik wil eigenlijk weer een keer naar Pristhina, Kosovo. Ik moet daar wat camera's/SD-cards en voicerecorders afleveren voor mijn project, maar tevens wil ik wat vrienden opzoeken en misschien naar Prizren, in het westen van Kosovo afreizen. Heb gehoord dat dit ook een hele mooie stad moet zijn. Volgend weekend komt mijn huisgenoot uit Groningen langs! Kijk er naar uit weer eens een bekend gezicht te zien!

Dat was het weer voor vandaag! Ik hoop dat jullie deze blog nog altijd met plezier lezen!

Wout

Foto impressie: Pristhina, Kosovo

De Kosovaarse vlag. 

Men houdt nog altijd niet van de Westerse organen hier.

Skenderbeu, een van de grootste Kosovaarse(?) helden.

Uit het Tito-tijdperk: Monument voor vriendschap en
broederschap tussen de Albanezen en Serviërs. 

Ik voor het Newborn Monument, opgericht ter ere van de
onafhankelijkheid van Kosovo in 2008.

Mother Theresa Street: de hoofdstraat van Pristhina.

Uitzicht vanuit de hotelkamer.

De deelnemers/coordinatoren en tutoren van ons project: Our Future European Union 2012.

De andere kant, een sloppenwoning in het midden van de stad.

Herinnering aan de jaren '90. Duizenden foto's van vermiste mensen
voor het gebouw van de Nationale Rechtbank in Pristhina.