Weekendje West-Servië/Oost-Bosnië!

Lieve allemaal,

King of the Mountain!

Hier weer een blog vanuit Belgrado! Afgelopen weekend was er weer één voor in het plakboek. Wat een geweldig weekend! Het is zaterdagochtend als mijn huisgenote Niké en ik op het station Belgrado staan te wachten op de oude, Joegoslavische trein die ons naar het zuidelijke Uzice zal voeren. Vanuit deze stoffige stad in het verre zuiden van Servië zou een bus ons naar Mokra Gora brengen, een bergachtig gebied op de grens met Bosnië-Herzegovina. Eenmaal hier aangekomen vielen onze monden van verbazing open; wat een verschrikkelijk mooi gebied. Heuvelkammen, opengespleten door kleine beekjes en waterstroompjes, overlopend in grillige gebergtes met kleine dorpjes op de flanken. Kort nadat we onze spullen in het hotel (een oud treinstation) hadden gedumpt zijn we gelijk de bergen ingetrokken om de omgeving wat te verkennen. Al snel kwamen we in het kunstzinnige en vreemde dorpje dat is gemaakt door de 'beruchte' Servische regisseur Emir Kusturica, een omstreden man met erg rare opvattingen over de wereld om hem heen. We hebben hem zelfs nog eventjes gezien toen hij tijdens ons bezoek met zijn privé helikopter in het dorpje landde voor een kop koffie. Geniaal! Na het bezoek aan dit zogenoemde Drvengrad zijn we verder de bergen ingetrokken, gezien we met onze nieuw aangeschafte huisgemaakte rakija wilden genieten van de laatste zonnestralen (het was nog zo'n graad of 23). Tijdens onze wandeling werden we vergezeld door twee zwerfhondjes, die het maar al te interessant vonden allemaal. 'S avonds bleven ze zelfs voor het raam van ons hotel zitten, zo schattig. Al om 10 uur gingen de lichten uit om goed uitgerust aan de volgende dag te beginnen.

Drvengrad

Op zondag hadden we een treinrit door de bergen op het programma staan, de zogenaamde Sargan Acht. Een van de mooiste treinritten in Europa, als we de verschillende reviews op internet mogen geloven. Na een treinrit van een goede twee uur, en inderdaad, de mooiste uitzichten op de vallei en zijn omringende bergen, werden we weer keurig bij ons hotel afgeleverd, dat tevens het oude station van deze Sargan Acht was. Tegen 13.00u vertrokken we richting het 'Witte Water' (Bela Voda), een waterbron in de bergen waarvan het water goed zou zijn tegen allerlei kwalen. Na een wandeling van zo'n twee kilometer kwamen we bij een mooi kerkje en een waterbron, dat niet meer bleek te zijn dan een waterput, een emmer en een pomp. Gelukkig hadden we ondertussen ook een beekje ontdekt, dat vanaf de berg naar de rivier stroomde (Pap en Mam, jullie weten toch nog wel hoe gek ik op beekjes en waterstroompjes ben;)?) Een mooie, avontuurlijke wandeling, leek ons! En dus begonnen we aan een lange klim langs dit beekje. Van steen naar steen naar boom. Vrij onverantwoord, gezien onze 'klimervaring', maar desalniettemin de moeite waard. Wie geen risico's neemt komt nergens in het leven, zeggen ze wel eens (WOW, wat een wijze woorden op de vroege morgen). Al snel stonden we op de top van de berg, met wederom een fenomenaal uitzicht op de verschillende valleien. Na een klim van zo'n twee uur besloten we maar niet meer verder te gaan en begonnen we aan de lange afdaling, die een stuk avontuurlijker was dan de gehele klim, gezien het allemaal net iets steiler was dan we hadden gedacht. Gelukkig kan ik deze blog schrijven, en hebben we het dus overleefd! Na dit avontuur werd het tijd voor wat minder spannends en gingen we op zoek naar eten en pils in dit stoffige stadje. Helaas was er maar één klein café open, waardoor we al snel weer richting het hotel vertrokken om te genieten van een lekker Servische avondmaal. Wederom vroeg naar bed, de volgende morgen zouden we al om 8 uur worden opgepikt door een bus die ons naar het Bosnische Visegrad zou brengen.

Na een korte maar adembenemende rit door de (nog mooiere) bergen van Oost- Bosnië en een avontuurtje bij de grens, waar ze natuurlijk de twee Nederlanders in de bus wouden onderwerpen aan een grondig onderzoek, om te kijken of we niet illegaal in Servië verbleven (zucht). Laat ik nou net mijn papiertje in Belgrado hebben laten liggen.. Na zo'n 45 minuten verscheen de befaamde stad uit het boek 'Brug over de Drina' van Ivo Andric aan de horizon. Gelegen in een vallei rond de rivier de Drina waren de uitzichten vanuit de bus wederom briljant. Toch werden we uit onze extase teruggerukt op het moment dat we de vele kapotgeschoten woningen en graven langs de weg zagen. De oorlog in de jaren '90 heeft in dit gebied enorm veel schade aangericht. Doordat mensen elders zijn gaan wonen (gevlucht zijn) of nog altijd vermist zijn, blijven de kapotte huizen staan in de staat waarin ze tussen 1991 en 1995 zijn gebracht. Visegrad heeft dan ook een zeer bloedige en pijnlijke periode doorgemaakt in de jaren '90. De stad was een tafereel van brute etnische zuiveringen. Voor de sterke magen hier een link met wat meer informatie over deze verschrikkelijke geschiedenis. Een andere kant van  Visegrad, iets wat veel toeristen vergeten als ze over de beroemde "Brug over de Drina" lopen. Na een sterke kop Bosnische koffie en een bezoek aan deze befaamde Mehmet Pasja Sokolovic-brug over de Drina zijn we maar weer een berg opgeklommen, voor een mooier uitzicht over de stad en de rivier, dit kregen we zeker! Een bergachtig pad (dat waarschijnlijk niet bedoelt was voor mensen) confronteerde ons al snel wederom met de geschiedenis van Visegrad. Leegstaande/kapotgeschoten huizen (van Moslims) op een heuvel, met enkele familiegraven (en graven uit de jaren '90). Wederom gingen de rillingen over onze rug. Het drong steeds meer tot ons door dat het 'omgaan met het verleden' in dit soort stadjes (waar er honderden van zijn in Oost-Bosnië) niet erg veel gemakkelijker wordt gemaakt door de aanwezigheid van al deze gruwelplekken. Al snel besloten we eieren voor ons geld te kiezen en besloten we terug te gaan naar de stad. Op onze weg terug zagen we een bord staan met 'Visegrad Banja'. Ik meende me uit een boek te herinneren dat de spa van Visegrad een van de mooiste moest zijn in de omgeving. Dus besloten we er de wandeling van zo'n 5 kilometer op te wagen. Na een behoorlijke wandeling (klimmen, klimmen en nog meer klimmen) en een lift van twee Bosniërs op een zogenaamde 'cultivator' door het Bosnische platteland en de heuvels/bergen rondom Visegrad kwamen we bij de spa, die jammer genoeg niets meer bleek te zijn dan een toeristisch, groot resort in de bergen. Niet echt iets voor ons dus. Gelukkig was de wandeling op zich al genoeg voor ons. Na een kort bezoek aan de iets verder gelegen kerk van St. Jovan werd het weer tijd voor de lange afdaling naar de stad, gezien we een bus hadden te halen om 6uur. Tijdens onze terugweg kwamen we langs een klein, raar uitziend restaurantje/barretje midden in de heuvels. Toen we de plek naderden kwamen er twee Servische mannen naar buiten die ons riepen. Al snel werden we door deze supervriendelijke kerels warm onthaald in hun berg-café en vloeiden de rakija en pivo (bier) rijkelijk. Na zo'n twee uur drinken moesten we toch echt weer terug naar de stad; gelukkig stonden de mannen erop dat ze ons veilig in de stad zouden afleveren. Al snel stapten we in een mooie, knalblauwe, oude Yugo en scheurden we over de bergwegen terug naar Visegrad. Een hele beleving, gezien deze supergrappige kerels waarschijnlijk de dorpsgekken waren. Eenmaal in het centrum teruggekomen was er nog even tijd voor een uitgebreide fotosessie op de brug over de Drina en een biertje (zucht, nog eentje dan.) in een leuk café aan de voet van de brug. Snel nog even een hapje gegeten alvorens we aan de lange terugtocht naar Belgrade begonnen.Wat een weekend, wat een weekend!

Vanmiddag kan ik dan eindelijk de Balkan-Excursie 2012 ontvangen in Belgrado. Er staat alweer een week reizen voor de boeg. De komende week zal ik wederom verblijven in Pristhina, Kosovo en zal ook Sarajevo, Bosnië-Herzegovina worden aangedaan. Ik heb er natuurlijk weer erg veel zin in, gezien ik daadwerkelijk verliefd ben op Bosnië (behalve het pijnlijke verleden is het een geweldig mooi land!). Ik zal weer een nieuwe blog schrijven als ik terug ben van dit gereis op 5 mei, een dag voor Vincent en Edwin naar Belgrado komen! ZIN IIIIIIIN!

Vidimo se!

Wout